Waarachtig zijn

Zo wat brengt de liefdesrelatie met Nienke Crijns mij dicht bij mijn gekwetste delen en pijnstukken.. naar hele donkere plekken waar ik het bestaan liever van wil vergeten.
Om telkens weer te beseffen dat het die plek is waar ik kan helen.

Zoals Rumi prachtig omschreef: De wond is de plaats waar het licht binnenkomt.

Afgelopen week ontstond zo’n situatie. Ik heb op dit moment veel aandacht nodig en gericht op het doorontwikkelen van de diensten die ik aanbied. Daarmee minder aandacht voor onze relatie.

Nienke mistte mij door de afwezigheid en beschikbaarheid naar haar en haar verlangens. Ze werd geraakt in haar verlatingsangst. Mijn alarmbellen gingen af! Ik werd enorm geraakt, schoot in de kramp en de bindingsangst werd geactiveerd.
Allerlei gedachten als; “En ik heb zoveel tijd en aandacht aan ons/jou gespendeerd de afgelopen jaren, nu is het mijn tijd!” of “Snap je dan niet waar ik mee bezig en hoe belangrijk dat voor mij is?” met uiteindelijk de destructieve gedachte “Dit is de druppel..!”

De slachtoffer in mijn werd geactiveerd. De angst om me te (blijven) binden kwam naar voren doordat ik mij totaal niet begrepen voelde in de situatie. Ik had wat van haar nodig.

Er volgde een aantal dagen donder en bliksem.

Ik kwam er zelf niet uit en groef me volledig in met mijn gedachteconstructies. Daar waar ik het jaren geleden allemaal zelf op moest lossen weet ik nu dat ik ondersteuning mag vragen.

Met het uitreiken naar een broeder wist ik dat mij een spiegel voorgehouden zou worden. De directe woorden kwamen uit liefde en met de uitnodiging te kijken naar mezelf, wat gebeurde er in mij?

Ik sprong niet direct een gat in de lucht van blijdschap om eerlijk te zijn. Nee het was confronterend, en.. precies datgene wat ik nodig had.

Waarbij gister dit thema in de mannencirkel verder werd onderzocht en uitgediept. Waarbij de kracht van mannenwerk zich telkens en opnieuw laat kennen door aanwezig te zijn, op te komen dagen en zichtbaar te zijn.

De ontstane situatie bracht me terug naar een situatie met mijn voormalige partner en herinnerde mij een soortgelijke situatie, ik moest het alleen oplossen. Durfde mezelf niet zichtbaar op te stellen naar een ander, bang om gekwetst te worden of eigenlijk bang om volledige verantwoordelijkheid voor mezelf te nemen.

Het resulteerde uiteindelijk in de einde van de relatie.

Toen ik kon zien dat deze situatie mij de kans gaf dit keer anders om te gaan met de situatie, kwam er lucht en ruimte.

Het bracht me bij het inzicht dat ik opnieuw via de achterdeur wilde vertrekken door te vechten en vervolgens (met zogenaamd alle gegronde redenen) te vluchten.

Eigenlijk bood deze situatie mij een uitnodiging om waarachtig voor mezelf te gaan staan. Mezelf te begrijpen, de ruimte in te nemen en vanuit dat begrip voor mezelf ook Nienke te kunnen horen in haar verlangens en daarmee in contact te blijven.

Deze waarachtigheid zal ongetwijfeld nog regelmatig op de proef gesteld worden. Wetende dat ik uit mag reiken wanneer ik het even niet meer weet. Wetende dat de situatie ten alle tijde bij me terug zal komen. Dienend als spiegel om te kijken naar de onbewuste stukken die naar het licht gebracht willen worden.

De inzichten uit het boek “De Tijger Ontwaakt” kwamen hiermee voor mij tot leven in een concrete situatie.

Het boek gaat over het telkens opnieuw creëren van overeenkomstige levenssituaties uit het verleden om onverwerkt trauma te helen.

…….